Laponia Wschodnia to teren, na którym
rozciągają się same bagna, mieszkańcy mówią lokalną odmianą fińskiego i dokąd
nie ma po co podróżować. To część Finlandii, w której przestają działać
telefony i ubezpieczenie na życie. Stąd pochodzi Elina, która co roku przed
osiemnastym czerwca musi wyłowić szczupaka ze stawu Oś. Od tego zależy jej
życie. Tym razem wszystko idzie nie tak, jak zaplanowała. Czas ucieka, a
szczupak wciąż pływa wolno. Do tego Elina podejrzana jest o morderstwo, więc
jej tropem podąża policjantka Janatuinen.
Juhani Karila w jedynym z wywiadów mówi: „Nie ma ograniczeń jeśli chodzi o to,
co może znaleźć się w opowieści” – i to chyba jest najlepsze streszczenie idei
tej książki. Mieści ona w sobie motywy z fińskiej mitologii, literatury fantasy,
thrillera, romansu i komedii. Można też doszukać się tu pastiszu opowiadania
„Stary człowiek i morze” Hemingwaya z pamiętnym cytatem: „Człowieka można
zniszczyć, ale nie pokonać”. Autor przyznaje się też między innymi do
inspiracji twórczością Andrzeja Sapkowskiego.
Postacie w powieści posługują się gwarą. W posłowiu autor przekładu ujawnia wiele interesujących warsztatowych szczegółów i wyjaśnia, że zdecydował się na stworzenie „sztucznej” mowy, gdyż żadna regionalna odmiana języka polskiego nie oddałaby w pełni bogactwa znaczeniowego oryginału. Cudownie wykorzystał mazurzenie i język kaszubski, przez co cały czas mamy wrażenie, że bohaterowie posługują się językiem etnicznym z Laponii.
Polowanie na małego szczupaka przedstawia nam piękną panoramę lapońskiej wsi, gdzie fantastyka jest „na poziomie dziennym” – w stawie siedzi wodnik i zagra z tobą w karty, a do domu może włamać ci się troll (chyłek!) i zjeść zupę. Nikogo to tam nie dziwi. Was też nie będzie. Po prostu pozwólcie się poprowadzić autorowi.
Książkę można wypożyczyć tu:
A.S.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz