Powstanie biblioteki datuje się już na okres Średniowiecza, gdy coraz bardziej zwiększała się ilość ksiąg z prywatnych zbiorów królewskich. W 1368 r., Karol V był pierwszym królem, który założył oficjalną bibliotekę nazwaną Bibliothèque Royale w wieży Luwru. Po wprowadzeniu edyktu z 1537 r. przez Franciszka I, nakazującego oddawanie do Biblioteki Królewskiej każdej księgi wydanej we Francji, kolekcja biblioteki gwałtownie się powiększyła. Podczas Rewolucji Francuskiej została ona przemianowana na Bibliotekę Narodową. W owych czasach zbiory były ciągle powiększane o książki należące do Kościoła rzymsko-katolickiego i arystokracji. W wieku XIX biblioteka została zmodernizowana i rozpoczęła się katalogizacja jej pisanych materiałów. Również czytelnia, która nosi nazwę swego projektanta Henri Labrouste, została dodana do budynku. Ostatecznie w roku 1994, Biblioteka Narodowa została połączona z nowo otwartą Biblioteką Francji i tak powstała Francuska Biblioteka Narodowa.
Głównym gmachem Biblioteki Narodowej Francji jest kompleks przy Rue de Tolbiac zwany Site François-Mitterrand, zbudowany z inicjatywy tego prezydenta. W czterech wieżach na wysokości 79 m zgromadzono większość księgozbioru (łączna długość półek osiąga 395 km). Czytelnie dla studentów i naukowców mieszczą się między wieżami w cokole otaczającym kompleks. Budynek ten został w całości zaprojektowany przez Dominique Perrault, a łączy w sobie trzy podstawowe materiały: beton, metal i szkło, które w harmonijny sposób integruje je z naturą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz